Vrije val: gedichten

AUTEUR(S): Fleur Bourgonje.

TAAL: Nederlands.
UITGEVER: Singel Uitgevers (Atlas).
JAAR: 2003.
PAGINA’S: 54.
DRUK: Eerste editie.
FORMAAT: 200 x 125 x 5 mm.
GEWICHT: 94 gram.
STAAT: Nieuw (New).
UITVOERING: Paperback / zachte kaft / gelijmd.
ISBN/EAN: 9789045009575.

BESCHRIJVING

We gaan niet, we worden meegevoerd.
Water, wind, woorden – het is om het even
wat ons naar boven tilt, het blijft gelijk
of het twee motoren zijn die razen
of harten, weinig verschil
tussen bloed en brandstof, verlangen en wil-

We worden mee omhoog genomen.
Nu eens zacht dan weer met geweld
al naargelang de lucht, het water, de woorden
wild of kalm zijn. We zweven. Geen verschil
tussen wat echt is, en dromen.

Kijk niet. Dat alle dingen kleiner worden daar,
dat wie zich voortbeweegt stiller staat en wie roept
niet wordt gehoord, dat een rivier
een roerloos lint is, zee zilverpapier – kijk
maar niet, bewaar wat je weet van beneden
zonder te zien dat je het loslaat.

Doe je ogen dicht. Voel dat we almaar winnen
aan hoogte. We hebben geen adem, geen voedsel meer
nodig, wegen minder, steeds minder zwaar
de gedachten aan voorheen of verschiet;
beminnen is hier, heden, hoog – en enkel elkaar.

Jij en ik. Geen ander gewicht, alleen dit.
Sla je handen voor je gezicht als je bang bent,
verlaat je op de wind en op vleugels; geen vogel
die de vrije val vreest. Toch, vermogen tot zweven
hoort meer bij de mens dan bij een beest: lood
houdt ongelijke lichamen

in evenwicht, vervoering de geest.
Sla je armen om me heen, hoger, hoger
stijgen we uit boven het leven
dat laag ligt te smeulen; wij hier
spelen met vuur, de mogelijke dood.

Verlaat je op mij. Vlieg weg van de wereld
waarin rede en wat te berekenen is
de drijfveren zijn, vlieg op me in
zonder raken. – Alsof het kon:
in vlammen opgaan maar niet branden
hartstocht zonder schram.

Vlieg door me heen; weinig is zwaarder te dragen
dan gedoemd zijn te ontwijken
met uitgestrekte armen op geluk afgaan
dat terugdeinst, de begeerde
niet bereiken.

Gelijk te zijn. Wat we verliezen
verliezen we beiden: het eigene –
We zweven nu in het uiterste heden
hoe ijler de lucht hoe minder verleden
door de aderen tot diep in ons hoofd stroomt
hoe minder we weten.

Konden we maar in dit ogenblik blijven
vrij van denken, daden, beweegredenen.
Konden we voorgoed op deze hoogte verwijlen
het onvermijdelijke scheiden gedroomd
dimensies ongemeten –