Het groot gebarenboek der Lage Landen

AUTEUR(S): Herman Pieter De Boer.

TAAL: Nederlands.
MEDEWERKER(S): Pat Andrea.
UITGEVER: Nieuwe Uitgevers B.V./Europese Bibliothe (Kempen Uitgeverij).
JAAR: 2004.
PAGINA’S: 261.
DRUK: Eerste editie.
FORMAAT: 217 x 159 x 31 mm.
GEWICHT: 522 gram.
STAAT: Nieuw (New).
UITVOERING: Hardback / harde kaft / gebonden.
ISBN/EAN: 9789066571921.

BESCHRIJVING

Rond 1980 verschenen het Nederlands gebarenboekje en het Nieuw Nederlands gebarenboekje, waarin Herman Pieter de Boer (teksten) en Pat Andrea (tekeningen) de gebaren inventariseerden die we in Nederland gebruiken om zonder woorden een gedachte uit te drukken, of om iets wat we zeggen kracht bij te zetten. Andrea en De Boer hebben de inhoud van deze twee succesvolle boeken herzien en aangevuld – ook onze gebaren veranderen tenslotte – en het resultaat, Het Groot Gebarenboek der Lage Landen, is nu in één fraaie band verschenen.
Uit het Eindhovens Dagblad:
Veel gebaren die beide auteurs in deze geheel vernieuwde editie van het in 1979 voor het eerst verschenen Gebarenboek verzamelden, kennen ze in het buitenland ook. Maar het blijft oppassen geblazen. Met je wijsvinger het onderste ooglid iets naar beneden trekken wil hier en in Vlaanderen zoiets zeggen als ‘slim, slim’ maar in zuid-Italië betekent hetzelfde gebaar ‘je bent een oplichter’. Ook met de snel kantelende hand langs het oor kun je hier duidelijk maken aan de kok dat zijn nieuwe recept mmmmm ….verrukkelijk was, maar in Griekenland beledig je de chef er juist mee. Evenzo kan hetzelfde gebaar met een andere mimiek een geheel andere betekenis krijgen. ‘Die misverstanden komen vooral voor bij gebaren die op en rond het hoofd gemaakt worden’, zegt De Boer. ‘De verschillen zijn soms heel subtiel. Daarom hebben we die gebaren en varianten erop ook niet allemaal opgenomen. De verschillen zijn soms nauwelijks te zien en waarschijnlijk ook te weinig algemeen herkenbaar.’
In het prachtig geïllustreerde boek waarvoor de in Parijs wonende beeldend kunstenaar Pat Andrea 29 nieuwe tekeningen heeft gemaakt, komen ook gebaren voor die met het onderlichaam te maken hebben. ‘Wonderlijk’, was De Boer opgevallen. ‘Een piemel is toch eigenlijk een leuk en nuttig ding, maar in de gebarentaal (en in woorden trouwens ook) worden geslachtsdelen altijd negatief gebruikt.’ Het zou te maken kunnen hebben met de negatieve lading die seksualiteit door heel veel culturen heen heeft gehad, veronderstelt de schrijver. Nog een eigenaardigheid valt op: vrouwen gebruiken gebaren die mannen hoegenaamd nooit zouden gebruiken. ‘Over het algemeen gebruiken vrouwen veel meer hun handen om een verhaal te illustreren, ook als dat overbodig is.’ Maar, bekent hij, ‘de meeste vrouwen zijn ook veel expressiever dan mannen.’