Het dodevissenmuseum

AUTEUR(S): Charles D’Ambrosio.

TAAL: Nederlands.
MEDEWERKER(S): Luc De Rooy, Charles Bors, David Koppernik.
ORIGINELE TAAL: Engels.
UITGEVER: Uitgeverij Karaat.
JAAR: 2011.
PAGINA’S: 245.
DRUK: Eerste editie.
FORMAAT: 210 x 135 x 22 mm.
GEWICHT: 356 gram.
STAAT: Nieuw (New).
UITVOERING: Paperback / zachte kaft / gelijmd.
ISBN/EAN: 9789079770045.

BESCHRIJVING

Het Amerikaanse Noordwesten van Charles D’Ambrosio is een plek waar mannen jagen, vissen en drinken, en waar vrouwen hun liefde, leed en verdriet verborgen houden. D’Ambrosio toont deze wereld in haar kwetsbaarste vorm: een vader vertelt zijn zoon tijdens een kampeerweekend dat hij gaat scheiden; een echtpaar houdt een vakantie in de blokhut waar de vrouw in het verleden misbruikt is. De personages zijn nergens groots; ze zijn slechts overlevenden in een wereld van onbeholpen, breekbaar machismo. En de verhalen zijn niet zomaar verhalen, het zijn miniaturen die doen denken aan het werk van James Salter, Jhumpa Lahiri en F. Scott Fitzgerald – de mooiste literatuur die er te vinden is.

Charles D’Ambrosio (Seattle, 1958) wordt beschouwd als een van de beste hedendaagse Amerikaanse verhalenschrijvers, en als een echte writers’ writer. Verhalen van zijn hand verschijnen met regelmaat in The New Yorker, The Paris Review en Zoetrope.
‘Het dodevissenmuseum’ is zijn tweede bundel. Het boek werd bekroond met de Washington State Book Award en genomineerd voor de PENFaulkner Award.

D’Ambrosio zou naast Raymond Carver geplaatst moeten worden, tussen de beste korteverhalenschrijvers van onze tijd.
Los Angeles Times Book Review

De verhalen uit ‘Het dodevissenmuseum’ zijn emotioneel geladen meesterwerkjes in elegant clair-obscur.
Elle

Niemand schrijft op het moment betere verhalen.
Michael Chabon

Onmogelijk om weg te leggen. D’Ambrosio’s verhalen zijn vloeiend en suggestief. De ene zin roept de andere op met een aan waanzin grenzende, voortdrijvende kracht, die met kleine stapjes en plotse wendingen de lezer keer op keer van een helder verlichte straat een donker steegje in stuurt.
The Seattle Times